ഞാന്‍ സ്വപ്നം കാണുകയാണോ അതോ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമോ , അറിയില്ല എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ ഇരുട്ടാണ്‌ പക്ഷെ എന്‍റെ ചുറ്റിനും ആരൊക്കെയോ ഉണ്ട്, അവരെന്തോക്കെയോ സംസാരിക്കുന്നു, എനിക്കത് അവ്യക്തമായി കേള്‍ക്കാം .
അതെ എന്നെ ആരൊക്കെയോ ചേര്‍ന്ന് പൊക്കിയെടുത്തു എവിടെയോ കിടത്തി അപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസിലായി ഞാനേതോ വണ്ടിയിലാണ് . കാരണം അതെന്നെയും കൊണ്ട് നീങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതെ എനികെന്തോ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു പക്ഷെ എന്താണ്..........? അറിയില്ല....!
പിന്നീട് ആരൊക്കെയോ എന്നെ എടുത്തു വേറൊരു സ്ഥലത്ത് കിടത്തി, അതെ അതൊരു ആംബുലന്‍സ് ആണ്. അതിന്റെ ശബ്ദം എന്‍റെ കാതുകളില്‍ മുഴങ്ങുന്നു , മരണത്തിന്റെ സൈറന്‍ പോലെ. പിന്നീട് എന്നിലെ ബോധം ഞാനെത്ര പിടിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടും അതെന്നെ വിട്ടു പതുക്കെ പോയ്ക്കൊന്ടെയിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വേറൊരു ലോകത്താണ് . അവിടെ ആരെയൊക്കെയോ എനിക്ക് കാണാം. അവരില്‍ ചിലര്‍ എന്നെ അവരുടെ അരികിലേക്ക് മാടി വിളിക്കുന്നു . ഇടയ്ക്കു എനിക്കാ ബോധം തിരിച്ചു ലഭിക്കുമ്പോള്‍. എന്‍റെ തലയില്‍ ഒരു തരം മരവിപ്പ് മാത്രം. പിന്നെയും ഞാനാ അത്ഭുത ലോകത്തിലേക്ക്‌ പോയി. പിന്നീടു ഞാന്‍ കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോള്‍ ഞാനൊരു ആശുപത്രിയില്‍ ആയിരുന്നു . അന്ന് ഞാനെന്റെ ആത്മാര്‍ത്ഥ സുഹൃത്തുക്കള്‍ എന്ന് കരുതിയവര്‍ എന്‍റെ ചുറ്റിലും നിന്നിരുന്നു.
അതെ എനികെന്തോ അപകടം പറ്റിയിരിക്കുന്നു . എന്നെ അവര്‍ ഒപ്പെരെഷന്‍ റൂമിലേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോയി. പിന്നീട് ഞാന്‍ കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോള്‍ I.C.U യില്‍ ആണ് . അപ്പോളാണ് എനിക്ക് മനസിലായത് എനിക്കെന്റെ കൈകളും കാലുകളും അനക്കുവാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. അതെ ആ അപകടത്തില്‍ എന്‍റെ നട്ടെല്ലിനു ക്ഷതം പറ്റിയിരിക്കുന്നു. ഞാനൊരു paralyzed രോഗിയയിരിക്കുന്നു എന്നെനിക്കു മനസിലായി . എന്നെ കാണാന്‍ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന പലരും വന്നു. അവരൊക്കെ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു . പിറ്റേ ദിവസം അവരെന്നെ റൂമിലേക്ക്‌ മാറ്റി. അവിടെയും എനിക്കെല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു . എനിക്ക് മനസിലായി എനിക്കെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്നു , എന്നിട്ടും ഞാന്‍ കരഞ്ഞില്ല.
ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു അവിടെ നിന്നും ഞാന്‍ നാട്ടിലേക്ക് പോന്നു. പിന്നെയും എത്രയെത്ര ആശുപത്രികള്‍ , ചികിത്സകള്‍ ഒന്നും ഫലം കണ്ടില്ല . ആദ്യമൊക്കെ എന്നോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നവര്‍ , എന്നെയോര്‍ത്ത് കരഞ്ഞിരുന്നവര്‍, എന്നെ ആശ്വസിപ്പിചിരുന്നവര്‍, എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നവര്‍ . അവര്‍ ഓരോരുത്തരായി പതുക്കെ എന്നില്‍ നിന്നും അകലാന്‍ തുടങ്ങി . അങ്ങനെ നീണ്ട രണ്ടര വര്ഷം . ഇന്നും ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നു ഈ ഇടുങ്ങിയ മുറിയില്‍. ഇന്ന് എന്നെ കാണാന്‍ വരുന്നവരുടെ മുഖത്ത് . പണ്ടത്തെ സ്നേഹത്തിന്റെയും സഹതാപതിന്റെയും പകരം ഞാന്‍ കണ്ടത് പുച്ചവും അവഗണനയുമാണ്.
ഇന്നും ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുന്നു പലരെയും . അവരില്‍ ചിലര്‍ ഇപ്പോളും എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു . മറ്റുള്ളവര്‍ ഒരു രോഗിയെ തന്റെ സ്നേഹിതനാക്കാന്‍ താല്പര്യമില്ലാത്ത രീതിയില്‍ പതുക്കെ തലയൂരുന്നു. ഇന്നീ ലോകത്തില്‍ എല്ലാത്തിനും തീ പിടിച്ച വിലയാണ് . അത് കൂടി കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു . പക്ഷെ ഇന്നീ ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവും വില പിടിച്ച വസ്തു സ്നേഹം എന്ന വികാരമാണ് . പണമുണ്ടോ അവനെ സ്നേഹിക്കാനും ശുശ്രൂഷിക്കാനും ആളുകളുടെ തിരക്കാരിക്കും. പണമില്ലാതവനെ തെരുവിലേക്ക് വലിച്ചെറിയാനും. ഞാന്‍ ആര്‍ക്കു വേണ്ടി, എന്തിനു വേണ്ടി ജീവിക്കണം അറിയില്ല. ഞാനെന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ആ ക്ഷണിക്കാത്ത അതിതിക്ക് പോലും എന്നെ വേണ്ട . അതെ മരിക്കുവാനും വേണം ഒരു ഭാഗ്യം........................
!!!.... ഇനി നിങ്ങള്ക്ക് പേരിടാം എന്റെയീ കഥയ്ക്ക് ....!!!
by Jobin Paul Varghese ( നിലാമഴ )
ഞാന്‍, മഴയെ പ്രണയിക്കുന്ന, സ്വപ്നങ്ങളുടെ വിഴുപ്പുഭാണ്ഡം പേറുന്ന ഒരു രാപ്പാടി
Follow Me @ Twitter | Facebook | Google Plus | Whatsap : +91- 9656543048
കഥ നന്നായി. പേരിടുന്നില്ല പക്ഷെ.....!
ReplyDelete